Az önce otobüste muavin ne içeceğimi sordu, çay alayım teşekkür ederim dedim, karton bardağımla poşet çayımı aldım koydum önümdeki masaya sıcak suyun gelmesini bekliyorum. Bu sırada da kulaklığım takılı, telefonda oyun oynuyorum. Önden dördüncü koltuktayım, sıcak suyu en önden dağıtmaya başlayacağını düşünürek rahatça oyunuma devam ediyorum. Ama en arkadan başlamış. Muavinin omzuma sertçe dürtmesiyle irkilip kulaklığımı çıkardım. “bu telefonları da kim icat ettiyse yaav” diyerek bana su vermeden geçti gitti. Ben adama fokuslandım tabi bana geri dönmesini bekliyorum. Temastan da nefret ederim, mağazada çalışırken arkamdan dürtüp bir şey sormak isteyen müşterileri “kulaklarım duyuyor dokunmadan söyleyebilirsiniz ne istiyorsanız” diyerek çarpmışlığım çoktur. Bu beni dürtünce benim hararet bi anda yükseldi tabi. İçimden “sana ne ulan benim elimdeki telefondan dalyarak ne dürtüyosun” demek geçiyor. Sen suyu dağıtmaya normal olarak en önden başlasan ben zaten nezaketen kulaklığımı çıkarıp bardağımı sana uzattıktan sonra teşekkür ederim deyip işime bakıcam. Adam benim önümdeki yolculara su verirken baktım +50 yaş kesin var. Bir şey söylesem zoruna gidecek belli. Bayram günü zaten evinden uzak yollarda geziyor diyerek hiçbir tepki vermedim. Sıcak suyumu aldım teşekkürümü edip kulaklığımı taktım. Afiyet olsun bile demedi öküz. Ben bu kadar ince düşünüyorum, kalp kırmaya gerek yok diyorum ama işte karşımdaki insan benim elimdeki telefonu sorgulamanın haddine olmadığını düşünemiyor. Tepki versem de beni saygısızlıkla suçlayıp, ben senin baban yaşındayım edebiyatına başlayacak büyük ihtimalle. Böylelerine tepki verdiğim zaman da vay sen asabisin oluyor. Neyse ki vukuatsız olarak yola devam ediyorum. Benim de illa ki haddimi aştığım zamanlar oluyordur ama elimden geldiğince haddimi, hududumu bilip ona göre davranmaya çalışıyorum. Haddini bilmek önemli meziyet. Lütfen siz de öyle insanlardan olun.